Autor: kancelaria

Podmioty udzielające podstawowej opieki zdrowotnej w formie teleporady od dnia 29 sierpnia 2020 r. obowiązane są do stosowania standardów organizacyjnych wprowadzonych Rozporządzeniem z dnia 12 sierpnia 2020 r. w sprawie standardu organizacyjnego teleporady w ramach podstawowej opieki zdrowotnej.

W dobie panującej epidemii COVID-19 placówki medyczne udzielające podstawowej opieki zdrowotnej, w celu zmniejszenia ryzyka zakażeń, wdrożyły nowe rozwiązania i zaczęły na szeroką skalę udzielać pacjentom teleporad.

Do dnia 29 sierpnia 2020 r. brak było jakichkolwiek wytycznych w zakresie standardów przedmiotowych teleporad w polskim systemie prawnym. Z uwagi na powyższe, polski ustawodawca określił ramy udzielania teleporad w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 12 sierpnia 2020 r. w sprawie standardu organizacyjnego teleporady w ramach podstawowej opieki zdrowotnej („Rozporządzenie”). Jak wskazano w art. 22 ust. 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej – właściwy minister do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia, standardy organizacyjne opieki zdrowotnej w wybranych dziedzinach medycyny lub w określonych podmiotach wykonujących działalność leczniczą, kierując się potrzebą zapewnienia odpowiedniej jakości świadczeń zdrowotnych.

W pierwszej kolejności Rozporządzenie określa czym jest teleporada, kto może udzielać teleporad oraz kim jest świadczeniodawca podstawowej opieki zdrowotnej. Jak wskazano w Rozporządzeniu, teleporada jest to świadczenie zdrowotne udzielane na odległość przy użyciu systemów teleinformatycznych lub systemów łączności. Jako osoby udzielające teleporad wskazano: lekarza, pielęgniarkę lub położną, którzy udzielają świadczeń u świadczeniodawcy podstawowej opieki zdrowotnej. Definiując w Rozporządzeniu świadczeniodawcę, odwołano się do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o podstawowej opiece zdrowotnej, tj. świadczeniodawcy, udzielającego świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, spośród świadczeniodawców, którzy zawarli umowy o udzielanie świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej.

Jak wynika z Rozporządzenia, w pierwszej kolejności świadczeniodawca podstawowej opieki zdrowotnej ma obowiązek poinformować, w miejscu wykonywania świadczenia oraz na stronie internetowej (a na żądanie pacjenta również telefonicznie), o warunkach udzielania teleporad z uwzględnieniem prawa pacjenta do zgłaszania w trakcie teleporady woli osobistego kontaktu z właściwym personelem medycznym. Przedmiotowa informacja określa:

1. systemy teleinformatyczne lub systemy łączności, przy użyciu których świadczeniodawca POZ udziela teleporad;
2. sposób ustalenia terminu teleporady;
3. sposób nawiązania kontaktu między świadczeniodawcą podstawowej opieki zdrowotnej, a pacjentem w celu udzielenia teleporady oraz sposób jej udzielenia;
4. sposób postępowania w sytuacji, gdy brak kontaktu z pacjentem w ustalonym terminie teleporady skutkuje jej anulowaniem, przy czym świadczeniodawca podstawowej opieki zdrowotnej jest obowiązany do podjęcia co najmniej trzykrotnej próby kontaktu z pacjentem, w odstępie nie krótszym niż 5 minut, w celu udzielenia teleporady;
5. możliwość skorzystania ze świadczenia opieki zdrowotnej udzielonego w bezpośrednim kontakcie z pacjentem, w przypadku gdy niezbędne z uwagi na stan zdrowia pacjenta świadczenie zdrowotne nie jest możliwe do zrealizowania w formie teleporady – okoliczność ta powinna być ustalana w porozumieniu z pacjentem lub jego opiekunem ustawowym;
6. instrukcje o:

• sposobie realizacji e-recepty;
• sposobie realizacji e-skierowania;
• sposobie realizacji e-zlecenia na wyroby medyczne;
• sposobie realizacji zlecenia badań dodatkowych, w szczególności laboratoryjnych lub obrazowych;
• możliwości założenia przez pacjenta Internetowego Konta Pacjenta.

Jednocześnie świadczeniodawca podstawowej opieki zdrowotnej ma obowiązek informowania Narodowego Funduszu Zdrowia o numerze telefonu, pod którym udzielane są teleporady, w przypadku teleporad udzielanych telefonicznie.

Dodatkowo konieczne jest potwierdzenie przez osobę udzielającą teleporady, przed jej udzieleniem, tożsamości pacjenta na podstawie danych, o których mowa w art. 25 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 849), przekazanych przez niego za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności oraz:

1. na podstawie danych wskazanych w dokumentacji medycznej lub deklaracji wyboru, o której mowa w art. 10 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o podstawowej opiece zdrowotnej, lub
2. po okazaniu przez pacjenta dokumentu potwierdzającego tożsamość, przy udzielaniu świadczenia opieki zdrowotnej w formie wideoporady, lub
3. przy wykorzystaniu elektronicznego konta pacjenta utworzonego w wyniku potwierdzenia jego tożsamości osobiście lub w sposób określony w art. 20a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 346, 568 i 695).

Jednocześnie Rozporządzenie wskazuje, iż podmioty udzielające teleporad obowiązane są do:

1. dokonania, przez osobę udzielającą teleporady, adnotacji w dokumentacji medycznej o realizacji świadczenia zdrowotnego w formie teleporady;
2. przeprowadzenia teleporady w warunkach gwarantujących poufność, w tym zapewnienie braku dostępu osób nieuprawnionych do informacji przekazywanych za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności w związku z udzieleniem teleporady;
3. w przypadku przekazywania informacji dotyczącej stanu zdrowia pacjenta, w tym cyfrowego odwzorowania dokumentacji medycznej, za pośrednictwem systemów teleinformatycznych, stosowanie przez świadczeniodawcę podstawowej opieki zdrowotnej rozwiązań technicznoorganizacyjnych służących zapewnieniu transmisji dokumentów elektronicznych w postaci graficznej i tekstowej, w sposób zapewniający ich integralność oraz ochronę przed nieuprawnionym wykorzystaniem, przypadkowym lub niezgodnym z prawem zniszczeniem, utraceniem, zmodyfikowaniem, nieuprawnionym ujawnieniem lub nieuprawnionym dostępem;
4. dokonanie przez osobę udzielającą teleporady, na podstawie badania podmiotowego i po analizie dostępnej dokumentacji medycznej pacjenta, w tym udostępnionej za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2020 r. poz. 702), następujących czynności:
5. udzielenie świadczenia zdrowotnego, w tym ustalenie, czy teleporada jest wystarczająca dla problemu zdrowotnego będącego jej przedmiotem, lub
6. poinformowanie pacjenta o konieczności udzielenia świadczenia zdrowotnego w bezpośrednim kontakcie z pacjentem, jeżeli charakter aktualnego problemu zdrowotnego uniemożliwia udzielenie świadczenia zdrowotnego w formie teleporady.

Wprowadzenie wyżej opisanych standardów organizacyjnych ma na celu ujednolicenie procedur udzielania teleporad przez wszystkie podmioty podstawowej opieki zdrowotnej, co tym samym pozwoli pacjentom na ochronę swoich praw w sytuacji skorzystania z teleporady. Świadczeniodawca podstawowej opieki zdrowotnej ma obowiązek poinformować w miejscu wykonywania świadczenia oraz na stronie internetowej (a na żądanie pacjenta również telefonicznie), o warunkach udzielania teleporad. Jednocześnie wyraźnie wskazano w Rozporządzeniu, iż pacjent ma prawo do zgłaszania w trakcie teleporady woli osobistego kontaktu z właściwym personelem medycznym. Wprowadzenie standardów udzielania teleporad pozwoli na usunięcie naruszeń związanych z udzielaniem świadczeń medycznych, które do dnia wprowadzenia Rozporządzenia nie były w żaden sposób uregulowane. Ponadto wskazać należy, iż Rozporządzenie uregulowało jednocześnie kwestie przekazywania informacji dotyczącej stanu zdrowa pacjenta, tak by przepływ dokumentacji w formie elektronicznej był chroniony przed nieuprawnionym wykorzystaniem, ujawnieniem lub dostępem.

W związku z trwającym procesem wprowadzania obowiązkowej i powszechnej dematerializacji akcji w spółkach akcyjnych oraz komandytowo-akcyjnych, poniżej przypominamy o obowiązkach nałożonych przez Ustawodawcę na ww. spółki oraz o terminach ich wykonania:

30 wrzesień 2020 roku

– dokonanie wyboru podmiotu prowadzącego rejestr akcjonariuszy (w formie uchwały walnego zgromadzenia);

– zawarcie umowy na prowadzenie rejestru akcjonariuszy;

– dokonanie pierwszego wezwania akcjonariuszy do zdeponowania akcji.

30 styczeń 2021 roku

– dokonanie ostatniego (piątego) wezwania akcjonariuszy do zdeponowania akcji.

1 marzec 2021 roku

– dematerializacja akcji (utrata mocy obowiązującej akcji w formie dokumentowej, początek obowiązywania wpisów w rejestrach akcjonariuszy).

Ustawą z dnia 30 sierpnia 2019 roku o zmianie ustawy – Kodeks spółek handlowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1798 z późn. zm.) – „Ustawa zmieniająca”, wprowadzona została obowiązkowa i powszechna dematerializacja akcji obejmująca spółki akcyjne oraz spółki komandytowo-akcyjne. Powszechna dematerializacja akcji związana jest z wykonaniem przez ww. spółki kilku obowiązków w ściśle określonych terminach. Przy analizie terminów wykonania nowych obowiązków uwzględnić należy również postanowienia ustawy z dnia 14 maja 2020 roku o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS CoV 2 (Dz. U. poz. 875 z późn. zm.), które z uwagi na pandemię koronawirusa SARS CoV 2 opóźniły zaplanowany proces dematerializacji akcji.

Przypomnijmy, że wolą Ustawodawcy jest likwidacja formy dokumentowej akcji i jednoczesne zastąpienie formy dokumentowej formą zapisu cyfrowego. W zasadzie dotyczy to nie tylko akcji, ale również warrantów subskrypcyjnych, świadectw użytkowych, świadectw założycielskich i innych tytułów uczestnictwa w dochodach lub podziale majątku spółek.

W związku z tym, że akcje będą miały formę zapisu cyfrowego – co zacznie obowiązywać powszechnie od dnia 1 marca 2021 roku (stracą moc wówczas dokumenty papierowe akcji) – wszystkie spółki akcyjne oraz komandytowo-akcyjne zobowiązane zostały do zawarcia umowy z podmiotem uprawnionym do prowadzenia tzw. rejestru akcjonariuszy.

Rejestr akcjonariuszy to prowadzona w formie cyfrowej ewidencja, zawierająca – zgodnie z treścią art. 328³ § 1 k.s.h. w brzmieniu, które zostanie mu nadane Ustawą zmieniającą – następujące informacje:

1. firmę, siedzibę i adres spółki;
2. oznaczenie sądu rejestrowego i numer, pod którym spółka jest wpisana do rejestru;
3. datę zarejestrowania spółki i emisji akcji;
4. wartość nominalną, serię i numer, rodzaj danej akcji i uprawnienia szczególne z akcji;
5. nazwisko i imię albo firmę (nazwę) akcjonariusza oraz adres jego zamieszkania albo siedziby albo inny adres do doręczeń, a także adres poczty elektronicznej, jeżeli akcjonariusz wyraził zgodę na komunikację w stosunkach ze spółką i podmiotem prowadzącym rejestr akcjonariuszy przy wykorzystaniu poczty elektronicznej;
6. na żądanie osoby mającej interes prawny – wpis o przejściu akcji lub praw zastawniczych na inną osobę albo o ustanowieniu na akcji ograniczonego prawa rzeczowego wraz z datą wpisu oraz wskazaniem nabywcy albo zastawnika lub użytkownika, adresu ich zamieszkania albo siedziby lub innych adresów do doręczeń, a także adresu poczty elektronicznej, jeżeli osoby te wyraziły zgodę na komunikację w stosunkach ze spółką i podmiotem prowadzącym rejestr akcjonariuszy przy wykorzystaniu poczty elektronicznej oraz liczby, rodzaju, serii i numerów nabytych albo obciążonych akcji;
7. na żądanie zastawnika albo użytkownika – wpis, że przysługuje mu prawo wykonywania prawa głosu z obciążonej akcji;
8. na żądanie akcjonariusza – wpis o wykreśleniu obciążenia jego akcji ograniczonym prawem rzeczowym;
9. wzmiankę o tym, czy akcje zostały w całości pokryte;
10. ograniczenia co do rozporządzania akcją;
11. postanowienia statutu o związanych z akcją obowiązkach wobec spółki.

Przy czym, statut może zawierać dodatkowe postanowienia dotyczące informacji ujawnianych w rejestrze akcjonariuszy, a jeżeli umowa o prowadzenie rejestru akcjonariuszy tak stanowi, rejestr akcjonariuszy może, zamiast danych, o których mowa powyżej, zawierać odrębne oznaczenie, tzw. „kody”, o których mowa w art. 55 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi. W takim przypadku dane, o których mowa powyżej w pkt 6), nie obejmują rodzaju, serii i numerów nabytych albo obciążonych akcji, lecz ich odrębne oznaczenie.

Podmiotami uprawnionymi do prowadzenia rejestru akcjonariuszy są podmioty, które na podstawie ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 89 z późn. zm.), są uprawnione do prowadzenia rachunków papierów wartościowych, co w praktyce oznacza, że będą to przede wszystkim domy maklerskie lub banki świadczące usługi powiernicze. Istnieje także możliwość zdeponowania akcji do depozytu papierów wartościowych prowadzonego przez Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A. z siedzibą w Warszawie. Oczywiście podmioty te nie będą prowadziły rejestru akcjonariuszy bezpłatnie, zatem oprócz dodatkowych obowiązków na spółki nałożona została konieczność ponoszenia także dodatkowych kosztów związanych z prowadzeniem działalności w formie spółki akcyjnej lub komandytowo-akcyjnej.

Zgodnie z przepisem art. 328² § 1 k.s.h. w brzmieniu, które zostanie mu nadane Ustawą zmieniającą, spółki zobowiązane zostały do zawarcia umowy o prowadzenie rejestru akcjonariuszy, przy czym zgodnie z treścią art. 17 Ustawy zmieniającej, zawarcie umowy o prowadzenie rejestru akcjonariuszy powinno nastąpić przed pierwszym wezwaniem akcjonariuszy do zdeponowania dokumentów akcji, a więc do dnia 30 września 2020 roku (szerzej o wezwaniach w dalszej części). Zatem także do tego terminu powinny odbyć się walne zgromadzenia akcjonariuszy celem podjęcia uchwały o wyborze podmiotu prowadzącego rejestr akcjonariuszy, która umożliwi zawarcie umowy. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 328¹ § 5 k.s.h. w brzmieniu, które zostanie mu nadane Ustawą zmieniającą, wybór podmiotu prowadzącego rejestr akcjonariuszy wymaga uchwały walnego zgromadzenia (w sytuacji zawiązywania nowej spółki wyboru dokonują założyciele). Obecnie jest to zatem ostatni moment, aby spółki wybrały odpowiedni podmiot oraz rozpoczęły zwoływanie i organizację walnego zgromadzenia celem podjęcia uchwały o jego wyborze. Warto zwrócić uwagę, że Ustawodawca nie nałożył na spółki dodatkowych restrykcji związanych ze zwoływaniem walnego zgromadzenia celem podjęcia przedmiotowej uchwały. Oznacza to, że spółki, które mają taką możliwość, mogą skorzystać z możliwości powzięcia uchwały bez formalnego zwołania zgromadzenia, jeżeli cały kapitał zakładowy będzie reprezentowany na walnym zgromadzeniu, a nikt z obecnych nie zgłosi sprzeciwu dotyczącego jego odbycia lub wniesienia poszczególnych spraw do porządku obrad (art. 405 § 1 k.s.h.).

Jednocześnie Ustawodawca nałożył na spółki obowiązek pięciokrotnego wezwania akcjonariuszy do złożenia dokumentów akcji w spółce oraz udostępnienia informacji o wezwaniu na stronie internetowej spółki. Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 Ustawy zmieniającej, spółki mają obowiązek wezwać akcjonariuszy pięciokrotnie do złożenia dokumentów akcji w spółce oraz udostępnić informację o wezwaniu na stronie internetowej spółki w miejscu wydzielonym na komunikację z akcjonariuszami przez okres nie krótszy niż trzy lata od dnia pierwszego wezwania. Wezwań należy dokonać w sposób właściwy dla zwoływania walnego zgromadzenia spółki, przy czym nie mogą być one dokonywane w odstępie dłuższym niż miesiąc ani krótszym niż dwa tygodnie. Pierwszego wezwania dokonuje się w terminie do dnia 30 września 2020 roku. Jak łatwo policzyć, ostatnie (piąte) wezwanie powinno być dokonane w terminie do dnia 30 stycznia 2021 roku.

W przypadku spółek, które wyemitowały akcje na okaziciela, wszystkie wezwania do zdeponowania dokumentów akcji powinny być dokonane w formie ogłoszeń publikowanych w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. Publikacja ogłoszeń w Monitorze Sądowym i Gospodarczym jest odpłatna. Jest to zatem kolejny obowiązek nałożony na spółki, który wiąże się z ponoszeniem dodatkowych kosztów w związku z wprowadzanymi zmianami. Tylko wówczas, gdy wszystkie akcje wyemitowane przez spółkę są imienne, walne zgromadzenie może być zwołane za pomocą listów poleconych lub przesyłek nadanych pocztą kurierską.

Warto zwrócić uwagę, że zgodnie z treścią art. 15 Ustawy zmieniającej, dokument akcji zachowuje moc dowodową wyłącznie w zakresie wykazywania przez akcjonariusza wobec spółki, że przysługują mu prawa udziałowe, przez okres pięciu lat od dnia wejścia w życie Ustawy zmieniającej. Ustawa zmieniająca (co do zasady) wchodzi w życie z dniem 1 marca 2021 roku, a zatem ostateczna utrata mocy dowodowej akcji w formie dokumentowej nastąpi w dniu 1 marca 2026 roku.

Spółkom zapominalskim warto przypomnieć, że Ustawa zmieniająca nałożyła na spółki akcyjne i komandytowo-akcyjne również obowiązek prowadzenia własnych stron internetowych i zamieszczania na tych stronach, w miejscach odpowiednio wydzielonych na komunikację z akcjonariuszami, wymaganych przez prawo lub ich statuty ogłoszeń pochodzących od spółek. Obowiązek ten istnieje od dnia 1 stycznia 2020 roku.

Kancelaria Hoogells wspiera model innowacyjnego oraz odpowiedzialnego inwestowania. W tym kontekście prezentujemy krótkie opracowanie dotyczące Alternatywnych Spółek Inwestycyjnych (ASI), które mogą być ciekawym rozwiązaniem m.in. w obszarze inwestycji venture capital. Serdecznie zapraszamy do lektury.

Alternatywne Spółki Inwestycyjne (ASI)

Informujemy, że uzyskaliśmy korzystny wyrok sądu dla naszego Klienta (lidera branży produkcyjnej). Sprawa dotyczyła roszczenia podwykonawcy o zapłatę opartego o reżim solidarnej odpowiedzialności. Podwykonawca pozwał Klienta jako inwestora robót budowlanych. Sąd oddalił powództwo podwykonawcy w całości.

Sprawa była wielowątkowa, gdyż dotyczyła zgłoszenia podwykonawcy przed przystąpieniem do wykonywania robót oraz jego akceptacji przez inwestora jako warunków solidarnej odpowiedzialności, badania charakteru kwoty zatrzymanych na poczet zabezpieczenia należytego wykonania umowy i okresu gwarancji / rękojmi (kaucja czy wynagrodzenie), a także obejmowała spór dotyczący wykładni porozumienia rozliczającego inwestycję.

Jeżeli chodzi o merytoryczne walory rozstrzygnięcia, to warto odnotować, że sąd pochylił się intensywnie nad istotą kaucji gwarancyjnej i oceną zatrzymanego wynagrodzenia w toku realizacji prac w kontekście celu, jakiemu miało służyć to zatrzymanie. I tak sąd słusznie wskazał np. że strony umowy stworzyły swego rodzaju fundusz służący zaspokojeniu roszczeń generalnego wykonawcy, a co wynika z treści umowy, w której przewidziano zatrzymanie odpowiedniej części wynagrodzenia na potrzeby zabezpieczenia roszczeń jakie mogą powstać w razie nienależytego wykonania przedmiotu umowy. Ponadto zasadnie podkreślono w motywach rozstrzygnięcia, że skoro wskazuje się w orzecznictwie na realny charakter kaucji – czyli spowodowanie, że w dyspozycji generalnego wykonawcy znajdzie się oznaczona kwota, to nie istnieją przeszkody do tego aby za taką czynność realną uznać zatrzymanie części wynagrodzenia – której efektem jest właśnie pozostawienie w dyspozycji generalnego wykonawcy oznaczonej kwoty pieniężnej (do wykorzystania na ściśle określony cel).

Należy zauważyć ponadto, że sądy nadal analizują i badają w toku postępowań sądowych (tak było i w tej sprawie) kwestie dorozumianych zgód inwestora na zatrudnienie podwykonawców, których udział w inwestycji nie został poprzedzony pisemnym zgłoszeniem zakresu robót tego podwykonawcy – także do oceny umów o roboty budowlane / umów podwykonawczych do których stosuje się znowelizowane przepisy art. 647¹ Kodeksu cywilnego (nowelizacja, która weszła w życie z dniem 01 czerwca 2017 roku). Sądy wykorzystują przy tym przede wszystkim orzecznictwo wydane na bazie uchylonych lub zmodyfikowanych przepisów pomijając niestety, że stan prawny uległ dość istotnej modyfikacji na skutek ww. nowelizacji.

Sprawę z ramienia Kancelarii prowadzili mec. Anna Oleksiewicz oraz mec. Łukasz Kotarba.

W celu zmniejszenia ryzyka szerzenia się epidemii koronawirusa, Ministerstwo Zdrowia wprowadziło ograniczenia w pracy pracowników medycznych w kilku miejscach. W związku z powyższym w dniu 30 kwietnia 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 kwietnia 2020 r. w sprawie standardów w zakresie ograniczeń przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 przez osoby wykonujące zawód medyczny mające bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem tym wirusem, zgodnie z którym osoby wykonujące zawód medyczny uczestniczące w udzielaniu świadczeń zdrowotnych oraz mające bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-Co-V-2 nie mogą uczestniczyć w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-Co-V-2.

Jak wynika z przepisów, kierownik podmiotu leczniczego umieszczonego w wykazie (tj. wykaz podmiotów udzielających świadczeń opieki zdrowotnej wykonywanych w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, wykonującego działalność leczniczą w rodzaju świadczenie szpitalne:

• wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 lub
• w którego wyodrębnionej komórce organizacyjnej są udzielane świadczenia opieki zdrowotnej wyłącznie w związku z przeciwdziałaniem COVID-19

– opracowuje wykaz stanowisk pracy, na których osoby wykonujące zawód medyczny mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, w tym uczestniczą w ich transporcie.

Osoby wykonujące zawód medyczny wpisane do wykazu stanowisk nie mogą udzielać świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-Co-V-2.

Mając na uwadze powyższe, jeśli lekarze pracują/pełnią dyżury w podmiotach leczniczych wpisanych do wykazu szpitali (tj. szpitale jednoimienne oraz szpitale gdzie wyodrębniono komórki do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej w związku z przeciwdziałaniem COVID-19) zostali wpisani również do wykazu stanowisk, nie mogą pracować/pełnić dyżurów w kilku podmiotach.

Powyżej opisany zakaz pracy personelu medycznego pracującego z osobami zakażonymi COVID-19 ma na celu ograniczenie rozprzestrzeniania się wirusa SARS-CoV-2.

Z dniem 1 lipca 2020 roku kolejna, już przedostatnia, grupa podmiotów zatrudniających została zobligowana do stosowania obowiązków wynikających z ustawy z dnia 4 października 2018 o pracowniczych planach kapitałowych. Ustawa weszła wprawdzie w życie 1 stycznia 2019 roku, ale przewidziano cztery fazy wdrożenia, tj. Ustawę stosuje się do:

1. podmiotów zatrudniających co najmniej 250 osób (według stanu na dzień 31 grudnia 2018 r.) – od dnia 1 lipca 2019 r.,
2. podmiotów zatrudniających co najmniej 50 osób (według stanu na dzień 30 czerwca 2019 r.) – od dnia 1 stycznia 2020 r.,
3. podmiotów zatrudniających co najmniej 20 osób (według stanu na dzień 31 grudnia 2019 r.) – od dnia 1 lipca 2020 r.,
4. pozostałych podmiotów zatrudniających – od dnia 1 stycznia 2021 r.

Podmioty zatrudniające muszą zawrzeć umowy o prowadzenie PPK i o zarządzanie PPK w terminach określonych w art. 134 ust. 2 i 3 Ustawy, liczonych od ww. dat. Co jednak istotne, terminy zawarcia przedmiotowych umów, dla podmiotów z II etapu wprowadzania PPK zostały przedłużone w związku COVID-19. Nowe terminy zawarcia umów to:

• umowa o zarządzanie PPK – najpóźniej do 27 października 2020 r.,
• umowa o prowadzenie PPK – najpóźniej do 10 listopada 2020 r.

Są to terminy tożsame dla III fazy wdrożenia PPK, objętej Ustawą 1 lipca br. Terminy zawarcia ww. umów dla I fazy wdrożenia już upłynęły, odpowiednio 25 października 2019 r. i 12 listopada 2019 r.

Powyższe oznacza, iż w najbliższych miesiącach również wykonawcy zamówień publicznych o statusie podmiotów zatrudniających z fazy II i III wdrożenia PPK będą zawierali ww. umowy, a także będą składali liczne wnioski o przeprowadzenie renegocjacji wynagrodzenia (dot. wykonawców zamówień udzielonych przed 1 stycznia 2019 roku).

Wykonawcy zamówienia publicznego, których objęły już obowiązki wynikające z Ustawy, mają bowiem prawo do zmiany wysokości należnego im wynagrodzenia z uwagi na wzrost kosztów realizacji zamówienia wynikający z zawarcia przez wykonawcę jako podmiot zatrudniający umowy o prowadzenie PPK, dotyczy to zarówno wykonawców, którzy realizują zamówienie publiczne na podstawie umów zawartych począwszy od dnia wejścia w życie Ustawy (zgodnie z art. 142 ust. 5 punkt 4 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych), jak i wykonawców, którym zamówienia publicznego udzielono na podstawie postępowania zakończonego przed 1 stycznia 2019 r. Ustawodawca przewidział bowiem w art. 135 Ustawy możliwość renegocjacji wynagrodzenia należnego wykonawcy realizującemu już zamówienie publiczne (umowy o zamówienie publiczne nierzadko są umowami wieloletnimi i zasadne jest umożliwienie wykonawcom uzyskania dodatkowej płatności rekompensującej im wzrost kosztów).

Zmiana wynagrodzenia obejmuje sumę wzrostu kosztów związanych bezpośrednio z realizacją zamówienia publicznego wynikającą z wpłat do PPK dokonywanych przez wykonawcę. Wykonawca może zatem ubiegać się o podwyższenie wynagrodzenia wynikające z dokonania zarówno wpłat podstawowych (1,5%), jak i dodatkowych (2,5%).

Zapraszamy Państwa do udziału w konferencji Kontrakty Kolejowe 2020. Dyrektor Działu Infrastruktury i Postępowań Spornych i radca prawny naszej kancelarii Łukasz Kotarba poprowadzi panel „Umowy o roboty budowlane i relacje na linii wykonawca – podwykonawca w świetle obowiązujących przepisów”.

Tematyka panelu skupi się na generalnym wyjaśnieniu czym jest umowa podwykonawcza, uwzględniając przy tym podstawowe kwestie związane z zawieraniem takich umów jak np. formułowanie komparycji, forma zawarcia umowy.

Zwrócimy uwagę na obowiązki wykonawcy w kontekście podwykonawstwa wedle ustawy Prawo zamówień publicznych. Wyjaśnimy też kwestię solidarnej odpowiedzialności inwestora za zapłatę wynagrodzenia podwykonawcy za wykonane przez niego roboty budowlane. Dowiedzą się Państwo również o zasadach dotyczących rozliczania ustanowionych kaucji gwarancyjnej i skuteczności żądania ustanowienia gwarancji terminowej zapłaty przez podwykonawcę.

Jesteśmy przekonani, że wieloletnie praktyczne doświadczenie mec. Łukasza Kotarby w zakresie realizacji projektów infrastrukturalnych, w tym związanych z nimi umowami podwykonawczymi sprawi, że prowadzony przez niego panel będzie nie tylko ciekawy, ale również rozwieje Państwa dotychczasowe wątpliwości.

Poza tym podczas konferencji zostaną poruszone również inne, istotne elementy realizacji kontraktów kolejowych, w tym:

• Zezwolenia na dopuszczenie do eksploatacji dla podsystemów strukturalnych
• Waloryzacja kontraktów kolejowych w praktyce. Omówienie aktualnych regulacji i zasad ich stosowania
• Zamówienia publiczne w branży infrastruktury kolejowej – na co zwrócić uwagę przy analizie wymagań zamawiającego?

W dobie pandemii koronawirusa spotykamy się z dużą ilością nowych aktów prawnych (i ich częstymi zmianami), wprowadzających różne udogodnienia lub tzw. „parasole ochronne” dla przedsiębiorców. Czy w obrocie międzynarodowym możemy automatycznie powoływać się na nasze prawo i wynikające z niego uprawnienia, jako argumenty w ewentualnym sporze z zagranicznym kontrahentem?

Często już na początku współpracy – w tym nawet na etapie poprzedzającym zawarcie umowy z zagranicznym kontrahentem, kwestia prawa właściwego dla oceny skutków umowy oraz sądu (organu) właściwego dla rozstrzygania ewentualnych sporów (prawo właściwe i jurysdykcja to dwie osobne sprawy) bywa już przesądzona, nawet przy braku „świadomości” kontrahentów.

Zwracajmy uwagę, najlepiej już przy wymianie korespondencji dotyczącej etapu negocjacji umowy (oferta, ogólne warunki umowy, faktura proforma), na fragmenty ww. dokumentów zawierające odesłania np. do ogólnych warunków realizacji umów u danego kontrahenta (tam najczęściej znajdować się będzie jednostronne ukształtowanie prawa właściwego i jurysdykcji), a tym bardziej, na fragmenty, które wprost mówią o tym jakie prawo lub jakie sądy będą właściwe. Kwestie te często umykają w procesie negocjacji, w którym zajmujemy się przede wszystkim określaniem zakresu zobowiązania, wynagrodzenia, terminu, kar umownych – co jest zrozumiałe. Niemniej jednak kwestia prawa właściwego oraz sądu właściwego (ewentualnie sądu arbitrażowego) może finalnie wpływać na wynik finansowy realizacji danej umowy czy też na możliwość korzystania z uprawnień wynegocjowanych w umowie, chociażby przez pryzmat ryzyka i opłacalności dochodzenia uprawnienia lub roszczeń w oparciu o obce prawo, przed obcym sądem (organem), których nie zakładaliśmy lub nie byliśmy „świadomi” podpisując umowę.

Często bywa tak, że pozycja negocjacyjna nie pozwala na istotne modyfikacje proponowanych warunków kontraktu – w takim wypadku świadomość prawa oraz sądu, nawet przy niekorzystnym ukształtowaniu kontraktu w tym zakresie, może pomóc przy właściwym skalkulowaniu oferty i doborze środków pozwalających na realizację umowy. Niniejszy wpis posługuje się często sformułowaniem świadomość, gdyż istotne jest aby wiedzieć w jakim tle, reżimie prawnym, możemy się poruszać. Świadomość ta może ustrzec na przykład przed wytaczaniem akcji prawnych (nawet słusznych w danym stanie faktycznym) z góry skazanych na niepowodzenie, np. na podstawie zarzutu braku jurysdykcji danego sądu skutkującego odrzuceniem pozwu, a w tym m.in. przegraniem sprawy wywołanej takim pozwem, obowiązkiem zwrotu kosztów, brakiem przerwy biegu przedawnienia.

Zdarza się również, że strony nic nie postanowią w sprawie prawa właściwego, sądu właściwego – wtedy te kwestie rozstrzygane będą na bazie właściwych przepisów międzynarodowych oraz ewentualnie krajowych. W takich przypadkach do rozważenia pozostanie szereg regulacji prawnych dla oceny skutków zawartej umowy, w tym możliwości oraz trybu dochodzenia roszczeń. Na przykładzie umowy sprzedaży towarów w obrocie międzynarodowym (jedna z najczęściej spotykanych umów), mogą to być, w zależności od pochodzenia stron umowy (co do zasady kraj, w którym strona ma siedzibę) np. Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów, Konwencja o przedawnieniu w międzynarodowej sprzedaży towarów, rozporządzenia unijne w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (tzw. Rzym I) oraz w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych tzw. Bruksela I bis). Powyższe wyliczenie ma przykładowy charakter, a każdy przypadek winien być rozpatrywany indywidualnie – niemniej jednak należy zauważyć, że już sam etap oceny oraz decyzji w przedmiocie podstaw dla formułowania roszczeń, w tym wybór właściwego sądu, może znacznie się  wydłużyć, być utrudniony oraz nie dawać jednoznacznych odpowiedzi.

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 maja 2020 r. (Dz.U. 2020 poz. 872), od dnia 25 maja 2020 r. uczniowie klas I-III szkoły podstawowej mogą brać udział w zajęciach opiekuńczo – wychowawczych oraz zajęciach dydaktycznych.

Dyrektor szkoły będzie zobowiązany do podziału uczniów do poszczególnych grup i ustalenia, którzy nauczyciele będą prowadzili zajęcia oraz do dostosowania sposobu realizacji podstawy programowej odpowiednio dla uczniów przebywających w szkole, jak i pozostających w domu.

W związku z powyższym Ministerstwo Edukacji Narodowej wraz z Głównym Inspektorem Sanitarnym przygotowało szereg wytycznych dla nauczycieli szkół oraz rodziców, w celu zapewnienia reżimu sanitarnego oraz bezpieczeństwa zarówno uczniów jak i pracowników placówek oświatowych. I tak zgodnie z informacjami podanymi przez Ministerstwo:

1. W grupie może przebywać do 12 uczniów. W uzasadnionych przypadkach za zgodą organu prowadzącego można zwiększyć liczbę dzieci – nie więcej niż o 2;
2. Do grupy przyporządkowani są ci sami nauczyciele oraz dana grupa przebywa w miarę możliwości w jednej sali;
3. Minimalna przestrzeń do zajęć dla uczniów w sali nie może być mniejsza niż 4 m² na 1 osobę (uczniów i nauczycieli);
4. Z sali, w której przebywa grupa, należy usunąć przedmioty i sprzęty, których nie można skutecznie umyć, uprać lub dezynfekować;
5. W sali odległości pomiędzy stanowiskami dla uczniów powinny wynosić min. 1,5 m (1 uczeń – 1 ławka szkolna);
6. Uczeń powinien posiadać własne przybory i podręczniki;
7. Należy wietrzyć sale co najmniej raz na godzinę, w czasie przerwy, a w razie potrzeby także w czasie zajęć;
8. Rodzice mogą wchodzić z dziećmi wyłącznie do przestrzeni wspólnej szkoły lub wyznaczonego obszaru z zachowaniem zasady – jeden rodzic z dzieckiem lub w odstępie 2 m od kolejnego rodzica z dzieckiem;
9. Do szkoły może uczęszczać wyłącznie uczeń zdrowy, bez objawów chorobowych sugerujących chorobę zakaźną;
10. Jeżeli w domu przebywa osoba na kwarantannie lub izolacji nie wolno przyprowadzać ucznia do szkoły.

Od 25 maja br. również uczniowie klas VIII będą mieli możliwość konsultacji indywidualnych lub w małych grupach na terenie szkoły.

Szczegółowe informacje, wytyczne i rekomendacje znajdują się na stronie internetowej MEN.

Mijają dwa tygodnie od otwarcia przedszkoli, tymczasem szkoły przygotowują się na otwarcie pierwszych trzech klas. Jak wiemy z doniesień medialnych, spora liczba placówek nie zdecydowała się jeszcze na ich otwarcie. Natomiast przedszkola, które zdecydowały się na przyjęcie dzieci, mogą już zrewidować swoje możliwości w zakresie spełnienia postawionych przez Ministra Zdrowia, Ministra Edukacji Naukowej i Główny Inspektorat Sanitarny wytycznych.

Zwracamy uwagę, że w przypadku braku możliwości zapewnienia w działalności przedszkola czy szkoły, wymaganych standardów bezpieczeństwa w związku z epidemią COVID-19, dyrektorzy tych placówek, na podstawie § 18 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach  i  placówkach (Dz. U. z 2003, Nr 6, poz. 69) mają możliwość, za zgodą organu prowadzącego placówkę, zawieszenia zajęć na czas oznaczony, jeżeli wystąpiły na danym terenie zdarzenia, które mogą zagrozić zdrowiu uczniów. Niewątpliwie takim zdarzeniem jest istniejące zagrożenie epidemiczne COVID-19, przy jednoczesnym braku możliwości wdrożenia wytycznych Ministra Zdrowia, Ministra Edukacji Naukowej i Główny Inspektorat Sanitarny. Natomiast o podjętej decyzji o zawieszeniu zajęć, organ prowadzący lub dyrektor zobowiązani są zawiadomić organ sprawujący nadzór pedagogiczny.